Οφείλονται σε:

1. Κληρονομικούς παράγοντες
2. Στην καθιστική ζωή
3. Στη χρόνια δυσκοιλιότητα
4. Στην κακή διατροφή
5. Στη βαριά χειρωνακτική εργασία
6. Στην υπετροφία του προστάτη
7. Στην εγκυμοσύνη
8. Στον χρόνιο βήχα

Με ποια συμπτώματα εμφανίζονται;

To 40-50% των ενηλίκων θα εμφανίσει κατά τη διάρκεια της ζωής του συμπτωματολογία από τις αιμορροḯδες. Το πρώτο και πιο συχνό σύμπτωμα είναι η αιμορραγία από τον πρωκτό κατά τη διάρκεια των κενώσεων ή εκτός αυτών που μπορεί να συνδυάζεται με πόνο, φαγούρα στην περιπρωκτική χώρα ή και έκκριση βλέννας. Σπάνια πρόκειται για μεγάλη αιμορραγία. Το αίμα είναι ζωηρό κόκκινο, επαλείφει τα κόπρανα αλλά δεν αναμιγνύεται μαζί τους.  Στην προχωρημένη νόσο υπάρχουν ψηλαφητά ανώδυνα ή επώδυνα εξογκώματα στον πρωκτό τα οποία συνήθως αιμορραγούν. Αναμφίβολα πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση η οποία στέλνει επειγόντως τον ασθενή στον πιο κοντινό του ιατρό. Σε περιπτώσεις θρόμβωσης ο πόνος γίνεται πιο έντονος και συνοδεύεται από γενικότερη δυσφορία.

Πώς τίθεται η διάγνωση;

Η διάγνωση της αιμορροϊδοπάθειας συνήθως τίθεται με την προσεκτική και επιμελής επισκόπηση, ψηλάφηση και κλινική εξέταση της περιπρωκτικής χώρας, λαμβάνοντας πάντα υπόψιν μας το αναλυτικό ιστορικό του ασθενούς. Φυσικά πριν τεθεί η οριστική διάγνωση πρέπει να προηγηθεί απαραίτητα ενδοσκόπηση ολόκληρου του παχέος εντέρου (κολονοσκόπηση) σε ασθενή που αναφέρει απώλεια αίματος από τον πρωκτό, έστω και αν συνυπάρχουν ορατές αιμορροΐδες.

Ποια είναι η θεραπεία τους;

Η αρχική αντιμετώπιση περιλαμβάνει μια σειρά από συντηρητικά μέτρα:

1. Εξάλειψη της δυσκοιλιότητας με την κατάλληλη δίαιτα ή με φάρμακα.
2. Χρησιμοποίηση αλοιφών και υποθέτων με τοπική δράση καθώς και φλεβοτονωτικών φαρμάκων.

Αν αποτύχουν τα παραπάνω μέτρα συστήνεται η χειρουργική αντιμετώπιση των αιμορροΐδων. Τα τελευταία χρόνια χάρη στην επαναστατική νέα τεχνολογία, νέες επεμβάσεις έχουν εδραιωθεί στο χώρο της χειρουργικής, οι οποίες δίνουν λύση στο πρόβλημα των αιμορροΐδων. Η νέα μέθοδος λύνει το πρόβλημα οριστικά, γρήγορα και ανώδυνα.  

Η μελέτη της παθοφυσιολογίας και της αιτιοπαθογένειας της αιμορροϊδικής νόσου οδήγησαν στην εμφάνιση νέων μεθόδων ελάχιστα επεμβατικών, ανώδυνων και σχεδόν αναίμακτων για την θεραπεία των αιμορροϊδων.

Η σύγχρονη λοιπόν, επεμβατική αντιμετώπιση της νόσου αυτής βασίζεται στην ελαχιστοποίηση του πόνου μετά την χειρουργική παρέμβαση. Η ελάχιστα επεμβατική αυτή μέθοδος με την χρήση υπερήχων ονομάζεται H.A.L-R.A.R (HEMORROIDAL ARTERY LIGATION/ RECTO ANAL REPAIR). Βασίζεται στο γεγονός της διακοπής της ροής του αίματος στα αγγεία του πλέγματος των αιμορροḯδων με την τοποθέτηση εσωτερικών ραμμάτων. Οι αρτηρίες αυτές εντοπίζονται με απόλυτη ακρίβεια με την συσκευή των υπερήχων (τεχνική H.A.L. ). Έτσι οι αιμορροϊδικοί όζοι σε 4-6 εβδομάδες συρρικνώνονται και ουσιαστικά εξαφανίζονται. Στους ασθενείς που υπάρχει παράλληλα και πρόπτωση του βλεννογόνου του ορθού (κρεμάμενα ξεχειλωμένα τμήματα πρωκτού) λόγω της χρονιότητας της νόσου ή της παραμελημένης κατάστασης, με την δεύτερη τεχνική R.A.R, ανακατασκευάζεται με επιτυχία η περιοχή του κατώτερου ορθού και του πρωκτού. Επειδή η ανατομική αυτή περιοχή όπου γίνονται οι παραπάνω χειρισμοί δεν έχει απολήξεις νεύρων, ο μετεγχειρητικός πόνος είναι ελάχιστος. Δεν απαιτείται τομή στο δέρμα ή στον βλεννογόνο του πρωκτού. Η επέμβαση διαρκεί περίπου 1 ώρα. Ο ασθενής 3-4 ώρες μετά την επέμβαση σηκώνεται, περπατά και μπορεί να πάρει εξιτήριο ,υπό προϋποθέσεις, ανάλογα με το μέγεθος της ανακατασκευής. Επιστρέφει στην εργασία του τις επόμενες μέρες. Λαμβάνει ως φαρμακευτική αγωγή αντιβίωση, ένα ήπιο υπακτικό και κατά περίπτωση αναλγητικό σκεύασμα. Τα μετεγχειρητικά αποτελέσματα είναι εξαιρετικά. Το ποσοστό επιτυχίας της μεθόδου αγγίζει το 97%.

Ποιες είναι οι πιο συχνές επιπλοκές των αιμορροΐδων;

1. Η θρόμβωση: Πρόκειται για μια εξαιρετικά επώδυνη κατάσταση. Η αιμορροΐδα γίνεται πιο σκουρόχρωμη, πιο σκληρή, πολύ επώδυνη εξαιτίας της δημιουργίας θρόμβου (πηγμένου αίματος) στο εσωτερικό της. Στην πλειοψηφία των ασθενών απαιτείται υπό τοπική αναισθησία διάνοιξη της αιμορροΐδας και αφαίρεση του θρόμβου.
2. Η παρατεταμένη θρόμβωση οδηγεί σε νέκρωση του δέρματος και του βλενογόνου της περιοχής, με αποτέλεσμα την δημιουργία περιεδρικού αποστήματος ή συριγγίου.
3. Η χρόνια απώλεια αίματος οδηγεί σε σιδηροπενική αναιμία.
4. Σπάνια μπορεί να δημιουργηθεί απόστημα στο ήπαρ (συκώτι).