Ποιοι είναι οι παράγοντες κινδύνου για πιθανή κακοήθεια μονήρους όζου;

• Το ιστορικό ακτινοβολίας στον τράχηλο κατά το παρελθόν ή το κληρονομικό ιστορικό κακοήθειας στο θυρεοειδή αδένα.
• Ο σκληρός και καθηλωμένος όζος.
• Το βράγχος φωνής ή τα φαινόμενα πίεσης στον τράχηλο.
• Οι διογκωμένοι λεμφαδένες του τραχήλου.
• Η ταχεία αύξηση του μεγέθους του όζου.
• Η εμφάνιση του όζου σε ηλικία μικρότερη των 14 ετών ή μεγαλύτερη των 65 ετών.
• Οι αυξημένες τιμές κάποιων ορμονών (καλσιτονίνη – θυρεοσφαιρίνη ) ή του καρκινοεμβρυϊκού αντιγόνου.

Που βασίζεται η διάγνωση του όζου;

Το ιστορικό, η κλινική εξέταση και ο εργαστηριακός έλεγχος συμβάλλουν στον καθορισμό της μορφής της νόσου του θυρεοειδούς αδένα. Συγκεκριμένα:

• Tα επίπεδα των θυρεοειδικών ορμονών (Τ3,Τ4,TSH) στο αίμα υποδεικνύουν την φυσιολογική ή μη λειτουργία του αδένα.
• O υπέρηχος του θυρεοειδούς αποκαλύπτει την ύπαρξη ή όχι διογκωμένων τραχηλικών λεμφαδένων, τον αριθμό, το μέγεθος και την σύσταση των όζων (κυστικοί και συμπαγείς).
• Το σπινθηρογράφημα αποτελεί εξέταση που συμβάλει στη διαφορική διάγνωση καλοήθους από κακοήθες όζο. Οι όζοι που "προσλαμβάνουν" το φάρμακο ονομάζονται θερμοί και είναι κατεξοχήν καλοήθεις (ποσοστό κακοήθειας μικρότερο από 3% ). Αντίθετα οι ψυχροί όζοι έχουν πιθανότητα κακοήθειας περίπου 10%.
• Η εξέταση με την μεγαλύτερη διαγνωστική ακρίβεια είναι η βιοψία του όζου με λεπτή βελόνη.

Ποια είναι η θεραπευτική αντιμετώπιση του όζου;

Η θεραπεία εκλογής στην πλειοψηφία των μονήρων όζων του θυρεοειδούς είναι αποκλειστικά χειρουργική και συνίσταται στην αφαίρεση ολόκληρου του αδένα.